Mijn naam is Armin Graca en ik ben een documentaire/straatfotograaf uit Sarajevo in Bosnië-Herzegovina. Ik ben opgegroeid met camera's om me heen en raakte al op jonge leeftijd geïnteresseerd in fotografie. Ik ben ongeveer 10 jaar geleden begonnen als professioneel fotograaf in documentairefotografie.

Ik heb echt leren fotograferen via straatfotografie. Ik pakte gewoon mijn camera en ging de straat op om te fotograferen. Eerst had ik geen idee wat ik deed, maar later begon ik meer onderzoek te doen en begon ik te leren van de meesters van de straatfotografie, vooral Joel Meyerowitz en Matt Stewart. Dat zijn de straatfotografen naar wie ik het meest opkijk.

Ik probeer mijn camera elke dag bij me te hebben, maar omdat ik een baan van negen tot vijf heb, moet ik mijn shoots beter plannen. Meestal ga ik na het werk op pad, maar ik vind het het leukste om naar grote evenementen te gaan waar veel mensen zijn.

Mensen reageren zelden en als ze reageren, is het vooral om te vragen waarom je foto's neemt. Ik kom echter zelden in zulke situaties terecht omdat ik niet het soort fotograaf ben dat in iemands gezicht gaat staan. Mijn soort straatfotografie is langzamer. Meestal maak ik een cadrage en dan wacht ik tot mensen in de compositie op de juiste plaats staan. Ik ben onlangs verhuisd van Sarajevo naar Belgrado in Servië, een grotere stad, dus ik kijk uit naar de nieuwe uitdagingen die dit met zich meebrengt.

Ik gebruik op mijn beide camera's een 35mm lens. Eén camera is een spiegelloze camera en de andere is een film point-and-shoot camera. Ik hou van de point-and-shoot omdat hij zo makkelijk te gebruiken is. Ik geniet ook van het proces van het wachten op het ontwikkelen van de film, het scannen, enz. Digitaal geeft je meer foutenmarge en dus ga je meer foto's maken en minder nadenken. Film is natuurlijk anders. Met de gestegen prijzen en de tekorten aan kleurenfilm, fotografeer ik de laatste tijd meer op zwart-wit film. Ik geef echter de voorkeur aan kleurenfilm.

Hij is net breed genoeg. Ik hou niet van de 24mm of 28mm omdat die voor mij te breed zijn en je dan vervormingen krijgt in je beeld. De 35mm is iets breder dan het menselijk oog en dat heb ik liever dan de 50mm. 35mm is echt een flexibele brandpuntsafstand; als je wilt in- of uitzoomen, gebruik je gewoon je voeten.

Ik heb twee verschillende benaderingen. De ene is gebaseerd op compositie: ik zoek het licht en ik zoek vormen. Dan wacht ik tot mensen het beeld binnenlopen. Bij het andere type straatfotografie zoek ik naar licht absurde en grappige situaties. Dit zijn de zogenaamde 'beslissende momenten' waarop je snelheid en technische vaardigheid nodig hebt om de foto op precies het juiste moment te maken.

Ik voel niet veel druk. Ik post af en toe, maar ik zal nooit meteen een foto posten. Nadat ik foto's heb gemaakt, zet ik ze op mijn computer, maar ik bekijk ze dezelfde dag niet meer. De volgende dag of de dag daarna bekijk ik ze meer in detail. Op die manier vallen me soms dingen op die ik de dag ervoor niet zag, omdat ik dan ook minder beïnvloed word door de verwachtingen die ik had toen ik de foto nam. Ik ben ook gewend om in series te denken, dus als ik iets post is het meer een soort visueel dagboek dan losse beelden. Soms duurt het een week om een goede foto te maken, soms duurt het nog langer. Als dit gebeurt, raak ik gefrustreerd en vraag ik me af waarom ik dit eigenlijk doe. (lacht)

Ik was willekeurig aan het scrollen op Instagram en zag een bericht over het BSPF. Het zag er interessant uit en dus ben ik ze beginnen volgen. Toen ik de aankondiging van de wedstrijd zag, heb ik me ingeschreven met één foto. En toen won ik...

Het was grappig hoe ik erachter kwam dat ik gewonnen had. Ik werd wakker op zondagochtend en kreeg een verzoekbericht van iemand die me op dat moment nog niet volgde. Hij schreef: "Gefeliciteerd met het BSPF". Ik dacht dat hij me feliciteerde met het behalen van de finale, maar voor de zekerheid controleerde ik even de BSPF-website en bekeek ik de live opname. Toen ik mijn foto voorbij zag komen, kon ik het niet geloven. Ik was zo verrast!

Ja, het heeft me gemotiveerd om meer te gaan fotograferen. Dit weekend kreeg ik nog een prijs voor dezelfde foto, dit keer in Sarajevo. Deze twee prijzen motiveren me echt om meer te gaan fotograferen, omdat ze een erkenning zijn voor mijn werk. Volgend jaar zit ik ook in de jury van BSPF en dat is ook leuk!

Een dag voordat ik de foto nam, was er een grote overstroming geweest. Op basis van de beelden die ik van de overstroming had gezien, had ik een idee in mijn hoofd van wat ik in mijn foto wilde laten zien en waar ik de foto wilde maken. De dag na de overstromingen ging ik naar die specifieke buurt en liep ik er rond, op zoek naar de perfecte foto. Toen ik de beste plek had gevonden om de foto te maken, zag ik een man met een paraplu staan. Helaas stond hij niet op de beste plek, hij keek neer op de overstroomde auto's. Ik wachtte tot hij van positie zou veranderen en hoopte dat hij naar de juiste plek zou gaan met beter licht en een interessantere compositie. Ik wachtte en wachtte tot hij begon te lopen. Toen hij precies op de juiste plek stond, nam ik de foto.

Als ik interessante locaties als deze vind, wacht ik soms wel 30 minuten om alles precies zo te krijgen zoals ik van tevoren in mijn hoofd had. Dat lukt natuurlijk niet altijd. Soms is het tijdverspilling, maar meestal was het gewoon een goede ervaring. En eerlijk gezegd vind ik het niet erg om mijn tijd zo te verspillen.