Ximena groeide op in Buenos Aires, werd fotografe in Europa en woont nu in New York en Brussel. Ze is een straat- en documentaire fotograaf wiens werk over migranten in Europa is tentoongesteld bij de Verenigde Naties (New York) en het Europees Parlement (Brussel). Ximena won de tweede prijs op het Brussels Street Photography Festival 2019 voor de wedstrijd Singles. We gingen met Ximena om de tafel zitten om meer over haar en haar werk te weten te komen.

Ik heb het geluk, of de pech, dat ik vele levens in één heb geleefd en straatfotografie is wat me heeft geholpen om gefocust te blijven. Het is een soort meditatie die me helpt mezelf en de wereld om me heen beter te begrijpen. Het proces is heel interessant. Als ik de straat op ga, probeer ik er iets uit te halen dat de geest weerspiegelt van degene die ik portretteer, hoewel ik bij het zien van mijn werk de mijne erin ontdek.

Tegelijkertijd zorgt straatfotografie voor een soort adrenaline die ik nodig heb en die ik niet vind bij andere soorten geposeerde fotografie waar zowel de scène als de acteurs in scène zijn gezet. Met mijn camera op jacht gaan naar beelden in de straten van een stad is altijd een avontuur, een uitdaging, en je wordt zelden teleurgesteld.

Wij maken graag lange wandelingen door Queens, NY, verreweg het meest kosmopolitische en etnisch diverse stadsdeel, waar elk metrostation tot een totaal andere cultuur behoort (Flushing is Chinees, Jackson Heights is Indiaas, Corona is volledig Latijns-Amerikaans, enz.)

Deze foto werd genomen in een traditioneel Grieks gebied, in een speeltuin met zeer weinig bezoekers en vaak een ongelooflijk licht. Er waren wat kinderen aan het spelen met ballonnen en ik kon het niet laten om naar hen en hun schaduwen op de muur te kijken, en toen verscheen het beeld. Ik nam andere foto's op dezelfde plaats, op verschillende dagen en met ander licht, die samen een mooie en intrigerende serie vormen.

Voor mij is straatfotografie korte termijn, instant, terwijl documentaire voorbereiding en onderzoek op langere termijn inhoudt. Natuurlijk zijn er overeenkomsten, beide proberen een aspect van de menselijke odyssee vast te leggen, iets te portretteren waarvan je denkt dat het de moeite waard is om te zien en te begrijpen.

Maar bij de documentaire bepaalt je vooraf de boodschap en schiet die dan, terwijl bij straatfotografie je verrast wordt door wat de straat vertelt je. Ik ben in beide geïnteresseerd en doe ze parallel. Ik probeer bijna elke dag op straat te fotograferen, maar heb ook een paar documentaire projecten lopen die enkele maanden en soms jaren duren. Straatfotografie gaat meer over onmiddellijke actie, documentaire vereist reflectie en begrip.

Ik doe dat alleen voor documentaire projecten, omdat ik normaal gesproken de verhalen graag in de eerste persoon vertel, bijvoorbeeld in Odyssey, door de migranten zelf. Ik denk dat het de foto meer intimiteit en nabijheid geeft, waarbij de hoofdrolspeler niet alleen wordt gefotografeerd, maar ook de kans krijgt om zijn of haar eigen levensverhaal of de boodschap die hij of zij wil overbrengen te vertellen en te schrijven. Ik denk dat het de gefotografeerde persoon meer eigenaarschap geeft, zodat hij een mens wordt en niet alleen een beeld.

Het zijn verschillende collectieven en mijn rol daarin is ook verschillend. WSP is een wereldwijd platform om vrouwelijke straatfotografen de kans te geven hun werk gepubliceerd en tentoongesteld te krijgen. Het is opgericht, samengesteld en beheerd door Gulnara Samoilova. Mijn rol in WSP is gewoon om te helpen op verschillende gebieden, van het jureren van haar kunstenaar in een residentieprogramma tot het helpen vinden van evenementen en festivals om het werk van WSP over de hele wereld tentoon te stellen.

LATAM is een regionaal initiatief om Latijns-Amerikaanse vrouwelijke fotografen te promoten (straatfotografie is daar slechts een klein onderdeel van) en mijn rol is het samenstellen en organiseren van rondreizende tentoonstellingen van hun beste werk. We proberen een jonge, moderne Latijns-Amerikaanse fotografie te laten zien, die ver van de clichés staat, en vrouwelijke fotografen te inspireren en mondiger te maken.

Ik was finalist in elke editie van BSPF sinds het begin in 2016 en ik zag het festival groeien en uitgroeien tot het belangrijkste straatfotografie festival in Europa. Dus in veel opzichten beschouw ik de BSPF als onderdeel van mijn eigen verhaal als fotograaf.

Bovendien is Brussel de stad waar ik mijn vaste woonplaats heb en waar ik volgend jaar, na drie jaar New York, naar terug wil keren. Daarom was het winnen van de prijs zowel een bijzondere persoonlijke voldoening als een grote eer omdat ik de BSPF beschouw als een van de allerbeste straatfotografiefestivals ter wereld.

Ik beschouw Brussel als mijn geadopteerde thuis, de plaats waar ik altijd naar terugga nadat ik overal ter wereld ben geweest. Ik hou van zijn zelfspot en zijn positie in het centrum van Europa en tegelijkertijd op de grens tussen de twee belangrijkste culturen van Europa, de Latijnse en de Germaanse.

Brussel is een zeer kosmopolitische plaats, wat betekent dat veel mensen in beweging zijn, zich vermengen, en ik ben altijd gefascineerd geweest door steden met een grote zwevende bevolking (zoals New York ook) en migraties zijn een centraal onderwerp van mijn fotografie. Er zijn veel gebieden waar ik graag fotografeer in Brussel, maar mijn voorkeur gaat altijd uit naar etnisch gemengde gebieden zoals Molenbeek, Schaarbeek of Matongue in Elsene.

Hoewel ik een aantal andere camera's heb, zijn de camera's die ik dagelijks gebruik de Leica Q 116 en de Sony RX 100 ll. De Sony RX 100 is een prachtig instrument voor SP, klein, licht en zeer goede beeldkwaliteit. Toch begon mijn liefde voor Leica toen ik heel jong was, hoewel ik pas een paar jaar geleden mijn eerste Leica kon kopen.