Ik ben gek op het werk van Daniel Arnold, een straatfotograaf uit New York. Hij neemt altijd heel spontane foto’s en gebruikt een aantal specifieke technieken om straatfoto’s te maken. Hij kijkt bijvoorbeeld niet in de viewfinder van de camera maar houdt die ter hoogte van de borst waardoor je een heel andere invalshoek krijgt op de mensen. Ik gebruik die techniek nu soms ook. Ik hou ook heel erg van de beelden van Stephen Shore en van Lars Tunbjörk. Die laatste maakte foto’s in een klein Zweeds dorpje en gebruikt altijd flits. Dat doet hij ook als hij foto’s maakt voor Fashion week, of toen hij een serie maakte over mensen die op een bureau werken. Ook Martin Parrs werk vind ik heel sterk.

Ja hoor en eigenlijk ging het allemaal heel vlot want als ik daar rondliep droeg ik hetzelfde uniform en mutsje als de medewerkers van de Lunch Garden. Dat moest vanwege de hygiëneregels. De meeste mensen die daar aan het eten waren, dachten dan ook dat ik een van de medewerkers was van het restaurant. Als ik hen vroeg of ik een foto mocht maken, was dat meestal geen probleem. Alleen vroegen ze mij vervolgens wel soms om hen mee te helpen om hun koffie te halen of zo (lacht).

Ik was vooral op zoek naar interessante mensen. Eigenlijk maakte ik niet zoveel foto’s voor deze reeks. Ik ging elke woensdag, op mijn vrije dag, naar het restaurant en maakte dan 20 foto’s of zo. Eerst at ik iets en daarna nam ik foto’s van de etende mensen, soms ook in de keuken.

Meestal waren er niet zoveel mensen in het restaurant dus de mogelijkheden waren redelijk beperkt. Soms had ik al een goed beeld na 30 minuten, andere keren bleef ik langer, tot wel 5 uur. Het hing echt af van de dag.

Ik ben gewoon ouder geworden denk ik (lacht). Als je het elke week doet dan gaat die schrik vanzelf weg. Foto’s nemen van etende mensen in een restaurant blijft wel stresserend. Als je op straat een slechte reactie krijgt, dan kan je gewoon doorlopen of weglopen. Soms beseffen de mensen ook niet dat je hen aan het fotograferen bent. In het restaurant is het echter heel donker en als je dan flitst is het onmiddellijk heel duidelijk wat je aan het doen bent. Het flitslicht valt ook op in de rest van het restaurant. Je kan echt niet wegsteken dat je foto’s aan het maken bent.

Heel de situatie waarbij je foto’s neemt van etende mensen is ook vreemd natuurlijk. Niemand vindt het leuk om gefotografeerd te worden als ze aan het eten zijn. Soms vraag ik of ik een foto mag nemen omdat een situatie er interessant uitziet bijvoorbeeld, maar eens ze weten dat je hen gaat fotograferen, stoppen ze met eten en is het moment voorbij. Vragen om te doen alsof ik er niet bij ben, werkt meestal niet. 

Probeer veel verschillende technieken uit, zowel analoog als digitaal maar ook verschillende lenzen. Ikzelf gebruik graag de 35mm maar anderen vinden de 28mm dan weer ideaal omdat je dan makkelijker kan fotograferen met hyperfocale scherpstelling zodat alles scherp is van pakweg 1,5 meter tot oneindig. Probeer ook eens te werken met flits bijvoorbeeld. Als je met flits werkt kan je ook een grotere f-stop instellen en is het makkelijker om te focussen. Ik denk dat het ook belangrijk is dat je je beelden aan anderen laat zien: fotografen, galerijen… Wees niet bang om die mensen per e-mail of Personal Message te contacteren ook als het ‘belangrijke’ fotografen zijn. Zij kunnen je advies geven over je beelden. Via sociale media is het erg makkelijk om in contact te komen met hen.