Maciej Holy is een hobbyfotograaf, die op zoek gaat naar het alledaagse in een interessante context. Hij is geboren in de jaren 70. Hij is echtgenoot, vader en woont in Polen.

Mijn interesse in fotografie komt voort uit reizen. Mijn vrouw en ik hebben altijd graag gereisd, maar nooit op een manier die door reisbureaus wordt georganiseerd. In plaats van items af te vinken op de verplichte lijst van monumenten die je geacht wordt te zien, zochten we naar plaatsen waar gewone mensen leven. We zochten kroegen waar de plaatselijke bevolking graag vertoeft. We huurden een auto en reden rond zonder specifieke bestemming. Foto's van zulke tochten waren niet toeristisch. Ze waren soms vreemd voor de kijker, maar echt voor ons. Het was dus maar een stap verwijderd van straatfotografie.

‍

Veel fotografen kiezen voor straatfotografie de meest interessante en bekende steden. Het lijkt me echter dat minder bekende plaatsen even interessant, zo niet interessanter zijn. Ik ben blij dat ik enkele vrienden van mij heb kunnen aanmoedigen om foto's te maken in onze stad. Ik heb geen bijzondere doelen, fotografie is gewoon een deel van mijn levenservaring.

‍

Ik fotografeer graag onbekende plaatsen. Ik kan mijn ideeën over zulke plaatsen vergelijken met de werkelijkheid. Ik ben me er echter altijd van bewust dat het slechts een oppervlakkige blik is. Ik kan niet zoveel tijd besteden aan het verkennen en expressief spreken over andere culturen en landen. Daarom ben ik meer tevreden met de foto's genomen in mijn omgeving. Ze zijn moeilijker te maken, maar ik weet tenminste wat voor boodschap ik wil overbrengen. Eén ding weet ik zeker: ik zou niet over mijn stad kunnen praten zonder reizen naar andere plaatsen. Naar mijn mening creëert zo'n combinatie een unieke en waardevolle ervaring.

Het leven in Polen zit vol fotografische inspiratie. Moderniteit vermengt zich met traditionele waarden. Grote steden groeien snel, de provincie blijft ver achter. In elk van deze plaatsen vind je veel onderwerpen voor interessante foto's. Een probleem waar je mee te maken krijgt, is het wantrouwen van mensen tegenover fotografen.

‍

Ik kan kleur niet opgeven. Het is het resultaat van mijn fascinaties. De foto's die ik het mooist vind, zijn foto's uit de jaren 70 en 80. Ik heb veel favoriete fotografen uit deze periode. Ik hou ook van oudere kleurenfoto's, zoals die van Fred Herzog. Maar ik probeer in deze zoektochten naar licht en kleur iets te zeggen over mensen.

‍

Het is voor mij vanzelfsprekend dat ik in mijn foto's ook mezelf laat zien. Straatfotografie is in dit opzicht bijzonder bevorderlijk. De keuze van de onderwerpen, de manier waarop ze getoond worden, de houding tegenover mensen. Vaak laat ik onderwerpen zien die me irriteren. Een andere keer iets wat indruk op me maakt. Het zijn heel persoonlijke foto's.

‍

Ik heb graag veel tijd. Daarom fotografeer ik niet vaak in mijn stad. Dus een belangrijke voorwaarde is dat mijn geest vrij is van alledaagse problemen. Ik moet een goede instelling hebben, goede energie. Als het zo ver is, wandel ik veel. Soms stop ik op een plek waar iets interessants gebeurt, maar ik hou niet van georganiseerde straatgebeurtenissen. Onverwachte taferelen geven me meer voldoening. Ik maak niet veel foto's. Ik geniet gewoon van mijn vrije tijd en bewonder het gewone leven.

‍

‍

Iets over mensen, iets over mezelf. Een beetje in tegenstelling tot straatfotografie ben ik niet op zoek naar iets vreemds - eerder naar gewone dingen in een interessante context.