Ik woon in Dhaka, de hoofdstad van Bangladesh. Voor 2012 had ik geen plannen om fotograaf te worden, maar in dat jaar zat ik zonder werk en bracht ik wat tijd door met een ex-collega die een DSLR-camera had. Ik was verbaasd om te zien hoe, als je een foto maakt met een DSLR, een donker persoon er bijna wit uitziet!

De online fotogemeenschap bloeide in Bangladesh en mijn vriend vroeg me mee voor een fotowandeling in Dhaka, ook al had ik geen camera. Ik genoot enorm van deze wandelingen. Op een avond stak ik de Hatirjheel Bridge over en zag een prachtige zonsondergang. Ik nam een foto met de camera van mijn telefoon. Toen ik die deelde op Facebook, kreeg ik veel positieve reacties die me stimuleerden om meer foto's te maken.

Later, dit moet rond het einde van 2013 zijn geweest, maakte ik kennis met straatfotografie. Ik begon te wandelen in de buurt waar ik woonde en nam foto's op straat, nog steeds met mijn telefoon. Toen mijn vriend met de spiegelreflexcamera me vroeg of ik met hem mee wilde naar een fotocursus, stemde ik toe en zo gingen we naar de oudste fotovakschool in Bangladesh, het Begart Institute of Photography.

Ja, dat klopt. Ik benaderde onze leraar Imtiaz Alam Beg, die een van de pioniers van de muziekfotografie in Bangladesh is, en vroeg of ik lid mocht worden van de school, ook al kon ik de lessen niet betalen en had ik geen camera. Hij zei dat ik hem later kon betalen. Ik leende een camera van de andere studenten in de school als zij hem niet gebruikten. De lessen duurden een paar maanden, waarin ik leerde hoe ik een foto interessant kon maken, wat ik wel en niet in de foto moest zetten.

Mijn hoofdcamera is een Canon 550D die ik gebruik met een vaste 18mm lens, wat gelijk staat aan een 28mm lens op een full frame camera. Ik gebruik een groothoeklens omdat ik graag dicht bij mensen kom, omdat dit een band schept tussen de fotograaf en de gefotografeerde. Tegelijkertijd stelt de groothoeklens me in staat om meer informatie in het kader op te nemen.

Op het subcontinent, Bangladesh en India, zijn de mensen erg vriendelijk. Soms vragen ze waarom je hun foto hebt genomen, maar ze worden nooit boos op je. Ik vertel ze altijd dat ik een paar dagen vrij ben en gewoon rondloop om foto's te maken. Ik vertel ze ook dat ik vind dat ze er leuk uitzien, maar dat ik geen foto's zal maken als ze dat niet willen. Dat werkt altijd.

Die is niet erg groot. In 2014 waren ik en een van mijn beste vrienden een van de eersten die aan straatfotografie deden in Dhaka. Destijds werd het niet erg geaccepteerd omdat niemand wist wat we deden. Nu is dat anders en genieten steeds meer jonge mensen van straatfotografie. Het is nog steeds geen grote beweging, maar het groeit.

Ik hoorde van het festival via Dani Oshi, die het BSPF organiseerde voor BREEDBEELD dat deed. Dit jaar was de tweede keer dat ik meedeed, de eerste keer eindigde ik als tweede in de seriewedstrijd.

Ik hou van het festival in Brussel omdat het veel waardering toont voor series, wat bij de meeste andere festivals niet het geval is. Volgens mij is het veel moeilijker om een goede serie foto's te maken dan één enkele goede foto, en Brussel erkent dat. Het winnen van de wedstrijd motiveert me om door te gaan met fotograferen en te proberen het de volgende keer nog beter te doen.

De serie heet 'To be or not to be'. Het idee achter de serie komt voort uit 'Het Beslissende Moment' van Henri Cartier-Bresson (het 'juiste' moment waarop alle elementen van een scène samenkomen en een spanning creëren, red.). Alle foto's zijn gemaakt in de tijd tussen het begin en het einde van een gebeurtenis. Als je mijn zes foto's bekijkt, zul je zien dat ze altijd de vraag oproepen: wat gebeurde er daarna? De foto's gaan meer over wat je niet ziet dan over wat je wel ziet. Om het mysterie nog groter te maken, is iedereen, zelfs de hond, op de een of andere manier verborgen, wat weer meer vragen oproept.

De foto's zijn gemaakt in een periode waarin ik en een goede vriend een fotocollectief vormden. We maakten altijd foto's in de ochtend, maar op een of andere manier was het licht in Dhaka toen erg slecht, dus besloten we om een flits te gebruiken. We hadden hier grote discussies over omdat we bang waren dat mensen boos zouden worden als we een flits zouden gebruiken. Uiteindelijk besloten we het risico te nemen en het gewoon te doen. Het werkte heel goed. De flits hielp niet alleen bij de slechte belichting, maar versterkte ook de kleuren en zorgde ervoor dat de kijker meer details in de foto's kon zien.

Vooraf visualiseren wat je wilt fotograferen is heel belangrijk. Op straat heb je weinig of geen controle over wat er gaat gebeuren, dus voordat je een scène binnengaat, moet je proberen de scène vooraf te visualiseren. De scène zal misschien niet op dit moment plaatsvinden, maar misschien later, of zelfs op een andere dag.

Ten tweede: wees heel snel en flexibel, zodat je kunt reageren op onverwachte gebeurtenissen en een goede foto kunt maken.

En tot slot: denk altijd als een baby als je foto's maakt op straat. Een baby probeert altijd te leren, hij kan vallen terwijl hij probeert te staan, maar hij zal weer opstaan en het opnieuw proberen. De dag dat je denkt dat je alles weet, is een slechte dag in je leven.