Ik ben opgegroeid in Tucson, Arizona en heb computerwetenschappen gestudeerd aan de Universiteit van Arizona. Daar maakte ik voor het eerst kennis met de fotografie die me echt heeft beïnvloed. Ik woonde vlak naast het Centre For Creative Photography, een groot instituut dat mede is opgericht door de Amerikaanse fotopionier Ansell Adams. Toen ik naar school ging en niet genoeg geld had om een camera te kopen, ging ik erheen om alle tentoonstellingen gratis te bekijken. Ik woonde ook vlakbij de Etherton Gallery, opgericht door Terry Etherton die een nauwe band had met fotografen als Alex Webb, Steve McCurry en Elliott Erwitt. Ik herinner me dat ik verliefd werd op de fotografie van Elliott Erwitt en die andere fotografen. Toen ik me eindelijk een camera kon veroorloven, stortte ik me op trouw- en eventfotografie. Ik was erg geïnteresseerd in straatfotografie, maar dat was niet iets wat ik op dat moment nastreefde. Pas rond 2010 ben ik me echt gaan verdiepen in straatfotografie. Toen verliet ik voor het eerst de VS en begon ik langzaam over te stappen van softwareontwikkeling op afstand naar het leven dat ik nu leid, fulltime reizen en fotograferen.

Ik leerde het kennen via Instagram en het internet omdat ik aandacht besteed aan verschillende straatfotografie festivals over de hele wereld. Hoewel ik er niet fysiek bij kon zijn, heb ik de tentoonstelling virtueel kunnen zien en het was erg leuk om te zien hoe het was opgezet.

Een festival als dit is een geweldige manier om bekendheid te krijgen en mensen te ontmoeten. Het is ook interessant om het andere werk te zien dat wordt geselecteerd en inspiratie op te doen, want er zijn gewoon zoveel foto's die adembenemend zijn!

In 2020 kwam ik aan in Kyoto, Japan, een week voordat de grenzen werden gesloten. Uiteindelijk heb ik daar de eerste zes maanden van COVID doorgebracht. Toen mijn visum afliep, moest ik ergens heen, maar de grenzen gingen dicht en er kwamen overal reisbeperkingen. Mijn levensstijl om 100% van de tijd op afstand te zijn werd erg moeilijk. Egypte was een van de plaatsen waar ik naartoe kon omdat er bijna geen beperkingen waren. Dus ging ik daarheen en bracht uiteindelijk een paar maanden door in Caïro in 2020 en 2021, gespreid over vier reizen. Alle foto's in deze serie zijn gemaakt tijdens die reizen.

De reacties op straatfotografie zijn erg gepolariseerd. Of je krijgt een heel sterk "Nee" of mensen zeggen "Neem mijn foto, neem mijn foto". Maar zelfs een sterke "Nee" kan veranderen in een "Ja" als je weet hoe je met de situatie om moet gaan. De mensen in Caïro zijn over het algemeen erg hartelijk, maar er is redelijk wat weerstand. Het is niet zo erg als bijvoorbeeld in Marokko of andere plaatsen in Noord-Afrika, maar het is lang niet zo gemakkelijk als hier in India, waar ik nu ben

Ik zoek naar scènes waar ik om geef vanuit een emotioneel of een humoristisch standpunt. Ik wil dat de foto er goed of interessant uitziet en een bepaalde manier van kijken laat zien. Soms is het beeld grappig, soms is het wat delicater en genuanceerder. Ik bouw graag een scène op met verschillende emoties of een mix van dingen in plaats van één klein dingetje te fotograferen. En hoewel de foto's op snapshots lijken, zijn ze meestal niet het resultaat van één enkele klik. Ik meng me meestal in de scène als ik het gevoel heb dat er potentieel in zit. Ik kom binnen en ze merken me duidelijk op, maar als de situatie dynamisch genoeg is, hebben ze na een tijdje niet meer door dat ik er ben. En vanaf dat moment wacht ik op het moment dat zich voordoet; vaak is dat een eigenzinnig moment of een moment dat me doet glimlachen.

De titel 'Cairo: A beautiful thing is never perfect' is ontleend aan het oude Egyptische spreekwoord: " A beautiful thing is never perfect ".

Het idee groeide tijdens mijn tweede bezoek aan Caïro. Ik was foto's aan het maken in een vervallen, maar in mijn ogen prachtig straatje met afbrokkelende oude architectuur. Een lokale man vroeg me waarom ik foto's nam en ik vertelde hem: "Kijk eens hoe geweldig dit is!" De man keek verward en liep weg.

Door dit soort interacties en het onderzoek dat ik deed naar Caïro kwam ik erachter dat Caïro in 1925 werd uitgeroepen tot de mooiste stad ter wereld, boven steden als Parijs en Londen. Een zeer turbulente 100 jaar later bezoeken toeristen de stad niet meer, ze gaan naar de piramides of de belangrijkste musea en zijn dan snel weer weg.

Ik wilde een serie maken die echt de stad laat zien zoals hij is, de overeenkomsten van het leven. De vreugde, het verdriet, de eigenaardigheden... dagelijkse straatbeelden getoond vanuit een interessant perspectief.

Ik gebruik de Leica Q2 met de vaste 28mm lens. De foto's in deze serie zijn daarmee gemaakt.

Wat mijn straatfotografie heeft veranderd, is dat ik ben overgestapt van zoomlenzen naar een vaste lens. Dit was belangrijk omdat het veel denkwerk en beslissingen wegneemt. Je wordt gedwongen om gewoon te gebruiken wat je hebt.

Fotograferen met de 28mm voelt als een constant proces van gewenning. Ik vergelijk het altijd met het berijden van een stier; het is gewoon een beest dat moeilijk te temmen is. Het is heel moeilijk om een beeld in lagen op te bouwen omdat hij zo breed is. Maar als het werkt, werkt het echt goed. Hij is ook geweldig voor het soort plekken waar ik graag kom: oude steden met smalle straatjes. Op deze plekken voelt een kleinbeeldcamera te krap aan.

Ik denk dat een 28 of een 35mm allebei prima zijn om mee te beginnen. Met de nieuwe camera's met hoge resolutie zal de 28mm vergevingsgezinder zijn, bijvoorbeeld als je een klein stukje aan de zijkant wil bijsnijden. De 35mm daarentegen is veelzijdiger omdat je die ook kunt gebruiken voor portretten en dat soort dingen. Ik heb echter niet echt ervaring met meer dan deze twee lenzen. Ik heb nog nooit op straat gefotografeerd met een 50mm, misschien is dat ook interessant.