Interview met Chris Suspect, winnaar van Eyewitness in Brussels (2019)
Interview met Chris Suspect, winnaar van Eyewitness in Brussels (2019)
De Brussels Street Photography Festival interviewt Chris Suspect, de winnaar van 2019 van de wedstrijd Eyewitness in Brussels georganiseerd door de BSPF. Dit interview maakte deel uit van zijn prijzenpakket.
Een korte inleiding
Chris Suspect werd geboren in de Filippijnen in 1968. Hij is een straat- en documentaire fotograaf uit de buurt van Washington DC. Hij is gespecialiseerd in het vastleggen van absurde en diepgaande momenten in het alledaagse. Zijn werk als straatfotograaf wordt internationaal erkend en is internationaal tentoongesteld. Zijn documentaire werk over de ondergrondse muziekscene in Washington, D.C., werd gepubliceerd als een boek "Suspect Device" door Empty Stretch in 2014.
Waar komt de naam "Verdachte" vandaan?
Ik heb in verschillende bands gezeten, en de eerste was een punkrockband genaamd The Suspects. Vandaar mijn naam. Mijn echte naam is voor mensen moeilijk uit te spreken, dus toen ik in The Suspects speelde, noemde iedereen me gewoon Chris Suspect, en toen ik in de jaren negentig op internet kwam, koos ik het als mijn nom de guerre, zoals ze in het Frans zeggen.
Uw verleden als muzikant lijkt zich als onderwerp in uw fotografie te hebben aangediend, aangezien je veel foto's van de punkrock scene maakt. Heeft je ook foto's gemaakt toen je in deze band zat?
Ik nam geen foto's toen ik in een band speelde, maar ik wou dat ik dat wel deed. Dus besloot ik terug te gaan en in zekere zin mijn kindertijd te herbeleven, want toen ik opgroeide en naar die shows ging, was het echt eng, en leuk, en opwindend, en toen ik naar het werk van andere fotografen keek, kreeg ik niet echt dat gevoel, het waren dat soort gewone statische foto's. Daarom wilde ik teruggaan en beelden maken die zowel opwindend waren als herinneringen oproepen. Daarom wilde ik teruggaan en beelden maken die zowel spannend waren als herinneringen oproepen.
Heeft je de neiging om meerdere keren naar dezelfde locaties te gaan, is het meestal willekeurig? Hoe gaat je te werk?
Toen ik het echt deed voor mijn boekproject, dat ik in de loop van vier jaar deed. Er waren verschillende locaties die ik leuker vond dan andere, vooral hoe kleiner, hoe beter. Ik vond het echt leuk als mensen shows in hun huis gaven, omdat het dan een beetje gekker werd, en het voelde persoonlijker. Ik geef de voorkeur aan kelder shows, en duikbar shows. Er is een bar genaamd Slash Run die net geopend is niet ver van waar ik woon, en die plek is fantastisch. Ik ga er vaak heen.
Dus overal waar je komt, wordt je na een tijdje herkend als "die fotograaf"?
Ja, ik filmde deze show bij Slash Run, en deze persoon die ik ken hoorde een andere vrouw tegen haar vriendin zeggen: "Waarom is er altijd een enge oude kerel met een paardenstaart? Ik denk dat het een muzikaal lul-meetsysteem is." Dus nu ben ik de enge oude man met de paardenstaart. Maar gelukkig vinden de meeste mensen het geweldig als ze de echte foto's zien. Er zijn verschillende bands die mijn werk gebruiken voor platenhoezen, promotiedingen en dergelijke. In de punkrock scene komt het zelden voor dat iemand zich beledigd voelt. In deze scene, tenminste in D.C., weten de mensen wie ik ben, en dit is wat ik doe.
Voor een buitenstaander kunnen de shows, de muziek en de daaruit voortvloeiende foto's nogal agressief overkomen. Leidt die agressie tot confrontaties tussen je en de mensen die je fotografeert?
Hoe agressief ik het ook laat lijken, het is eigenlijk veel veiliger. Foto's liegen en de situatie kan volkomen saai zijn, maar ik zie iets interessants en ik maak er een foto van en ik laat het veel spannender lijken dan het in werkelijkheid is. Het is zoiets als iets veel cooler laten lijken dan het is. Met dat gezegd heb ik ooit een grote vechtpartij meegemaakt in Colombia, tijdens een communistisch-anarchistische punkshow in een groot kraakpand in een slecht deel van Bogota. Ik kwam opdagen en nam daar foto's, en dat was geweldig, en toen brak er een groot gevecht uit en ik fotografeerde ook dat hele gebeuren. Een skinhead dreigde me te stoppen met foto's maken en werd toen in het gezicht geslagen door een meisje, waarna hij me vergat.
Wat trekt je aan in subculturen?
Ik hou van subculturen, ik vind ze interessant omdat ze allemaal hun eigen taal, rituelen en eigenaardigheden hebben die iedereen in die subcultuur herkent en waarmee iedereen zich identificeert. Voor mij is het interessant om me in die subculturen te begeven en te proberen ze met de camera te decoderen.
Schiet je voornamelijk zwart-wit met flits? Maakt je vaker series dan singles?
Ik fotografeer overdag graag in kleur, ook al lijken veel mensen mijn werk nu in zwart-wit mooi te vinden. Toen ik voor het eerst werd opgemerkt als fotograaf, was dat voor straatfotografie in kleur en ik nam deel aan verschillende straatwedstrijden en de hele tijd dat ik daarmee bezig was, deed ik het punkrockgebeuren, dat een boek werd, en opeens noemden mensen me de muziekfotograaf. Ik fotografeerde in bars en dergelijke en nu noemen mensen me de feestfotograaf. Maar de hele tijd maak ik nog steeds foto's op straat. Het is makkelijker om een serie samen te stellen met een consistent thema. Als ik de punk rock scene fotografeer dan is dat zo. Op straat is het zoveel dynamischer, dat het wat moeilijker is om een serie samen te stellen. Maar dat heb ik gedaan met een serie over ballonhoofden, die zal worden tentoongesteld in het Xposure International Photography Festival in de Verenigde Arabische Emiraten.
Hoe fotografeert je straatfotografie, en hoe vaak doet je dat?
Tegenwoordig is het voor mij wat moeilijker om doordeweeks de straat op te gaan, vanwege de beperkingen van mijn agenda, waardoor ik meer 's nachts foto's maak. Veel van de straatfoto's die ik maak, blijven lang onbewerkt. Ik was net in Italië en daarna in San Francisco, en ik heb de foto's nog steeds niet bekeken. Ik neem graag de tijd om ze goed te bekijken. Het is een druk jaar geweest; ik had genoeg tijd om de foto's te maken, maar niet genoeg om ze te bekijken.
Ik heb begrepen dat je veel reist en in veel verschillende steden fotografeert. Wat is jouw favoriete plek om te fotograferen?
Als ik niet op reis ben voor fotografie, ga ik soms op reis voor mijn werk, en neem ik mijn camera overal mee naartoe. Meestal kijk ik waar ik kan gaan fotograferen. Ik hang dan aan het eind van de dag op straathoeken, een druk gebied van die stad en maak straatfotografie. Als er interessante bands of shows zijn die ik op het internet kan vinden, ga ik die fotograferen. Ik zoek kleine eigenzinnige dingen om te fotograferen. Ik heb drie favoriete plaatsen om te fotograferen, om verschillende redenen. Een daarvan is de Zwarte Zeekust van Roemenië en Vama Veche in het bijzonder, een strandfeeststad die populair is bij de plaatselijke bevolking. Onlangs deed ik een workshop in San Miguel de Allende in Mexico, een prachtige stad om overdag straatfotografie te bedrijven, maar ook 's nachts, vooral tijdens de Dag van de Doden. Ik hou ook van fotograferen in San Francisco, het heeft alles, het is geweldig voor zowel straatfotografie als nachtfotografie.
Hoe verhoudt het fotograferen in Brussel zich tot deze plaatsen?
Ik vind het nogal moeilijk. Iedereen is daar zo bezorgd over mensen met camera's op straat. Mensen lijken echt wantrouwig tegenover fotografen, maar dat betekent niet dat je er niet mee wegkomt. Deze ene keer stond ik buiten het Centraal Station en ik had mijn camera bij me en twee mensen schreeuwden naar me "Geen foto's!" terwijl ik mijn camera niet eens had aangeraakt. Ik denk dat de mensen daar echt hun privacy willen behouden. Ze zijn echt op hun hoede en letten veel op camera's in vergelijking met de meeste andere plaatsen waar ik ben geweest.