Interview met Gavin Libotte (Tweede prijs 2024 BSPF Series)
Interview met Gavin Libotte (Tweede prijs 2024 BSPF Series)
Hoe ben je begonnen met (straat)fotografie?
Als tiener studeerde ik grafisch ontwerp. We hadden toen ook een les over fotografie en sinds toen ben ik al geïnteresseerd in fotografie. Voor de opdrachten op school liep ik rond op straat op zoek naar interessante zaken of composities om te fotograferen.
Toen al mijn fotomateriaal enkele jaren later werd gestolen uit mijn appartement in Sydney, had ik even geen zin meer in fotografie. Ik heb mij toen in de muziek gestort als professioneel muzikant. Pas toen ik de veertig voorbij was ben ik terug foto’s beginnen maken. Eerst met mijn iPhone, daarna met een Ricoh GR en een Fuji X100. Ik gaf toen gitaarles aan de zoon van een bekende Australische straatfotograaf, Marcus Anderson. Toen ik Marcus’ Instagramfeed zag, was ik helemaal ondersteboven. Ik was vergeten hoe krachtig straatfotografie kan zijn. Er ging onmiddellijk een licht aan bij mij en ik connecteerde op een of andere manier terug met mijn fotografieverleden en alles wat ik sindsdien had meegemaakt in mijn leven.
Zou je zeggen dat Marcus Anderson een van jouw grote inspiratiebronnen is?
Eerst wel, maar ondertussen zijn er natuurlijk heel wat anderen bijgekomen. Via Marcus leerde ik Trent Park kennen. Ik hou ook heel erg van Alex Webb en van de Australische fotografe Julia Coddington, naast mensen als Gustavo Minas of Chris Harisson en nog een pak anderen.
Hoe zou je jouw stijl van straatfotografie beschrijven?
Ik ben nog maar 4,5 jaar bezig met straatfotografie en ik ben nog wat op zoek naar een eigen stijl. Ik werk aan verschillende projecten die elk een eigen stijl vereisen.
Over het algemeen word ik aangetrokken door eenvoudige ontwerpen en beelden met een mooie compositie. Ik hou ook erg van zwart-wit fotografie met flits, zoals in de beelden waarmee ik deelnam aan BSPF. Tegelijk ben ik bezig met eerder traditionele kleurenbeelden waarin ik lagen probeer te verwerken zoals Alex Webb dat ook doet. Twee tegenovergestelde benaderingen misschien maar ik voel een sterke aantrekking tot elk van die stijlen.
Hoe ziet een typische dag straatfotografie eruit voor jou? Ik kan mij voorstellen dat die twee manieren van fotograferen ook een heel andere instelling vereisen?
Ja dat is zo. Ik vind het ook moeilijk om te switchen tussen die twee manieren van fotograferen. Op basis van bijvoorbeeld het licht en het weer, verplicht ik mezelf om dat wel te doen. Meestal vertrek ik in de late voormiddag naar de stad en dan wandel ik rond. Vaak eindig ik bij het Sydney Opera House. Naarmate het donkerder wordt, verander ik van setup en begin ik te werken met flits.
Wandel je gewoon rond of blijf je op een bepaalde plaats om te wachten tot er iets gebeurt?
Ik ga op zoek naar een plek die er goed uitziet en waarvan ik denk dat er een interessante foto kan gemaakt worden. Dan blijf ik in die buurt foto’s nemen tot ik het gevoel heb dat ik alles uit die plaats gehaald heb en een goede foto heb. Pas dan verplaats ik mij naar een andere plek.
Pre-visualiseer je dan een beeld?
Als ik op een interessante plaats kom met mooi licht dan zie ik inderdaad al min of meer op voorhand welk beeld ik wil bekomen. Bij mijn flitswerk is anders, daarvoor wandel ik heel de tijd rond op zoek naar interessante figuren.
Hoe reageren de mensen als je met flits foto’s maakt?
Ik ben eigenlijk nog nooit in de problemen gekomen met mijn flitsfotografie. Er zijn een aantal technieken die je kan gebruiken als je werkt met flits. Ik kijk bijvoorbeeld altijd voorbij de persoon die ik aan het fotograferen ben. Eens je voorbij gewandeld bent, blijf je naar iets achter hen kijken. Heel af en toe spreekt iemand je aan, dan zeg ik dat ik bezig ben met een project en toon ik hen mijn Instagram feed en dan is het eigenlijk bijna altijd oké voor hen.
Als ik zonder flits werk dan reageren de mensen vreemd genoeg vaker maar in Australië zijn de meesten best wel relax en hebben ze niet zo vaak problemen met het feit dat je hun foto neemt. In India en Hong Kong is het nog een stuk makkelijker. In India gebeurt het vaker dat mensen beginnen poseren als ze merken dat je hun foto wil nemen. In Australië kom je af en toe iemand tegen die een slechte dag heeft of zo. Ik probeer op voorhand in te schatten of iemand er prikkelbaar uitziet of niet. Heb ik er geen goed gevoel bij, dan vermijd ik hen liever.
Je gaf al aan dat je werkt met de Ricoh GR en de Fuji X100, zijn dat de camera’s die je het meest gebruikt voor straatfotografie?
De laatste tijd fotografeer ik vooral met de Fuji X100V met een 28mm adapter en een Godox flits die ik off camera gebruik. Op die manier kan ik zijlicht gebruiken wat de foto’s wat extra drama geeft. Eigenlijk vind ik de kleine Ricoh leuker maar ik ben de Fuji ondertussen zo gewoon dat ik die nu altijd gebruik.
Sommige mensen vinden een 28mm lens moeilijk om mee te werken…
Dat ik een 28mm gebruik, komt eigenlijk vooral door Julia Coddington. Zij gebruikt dezelfde Fuji setup als ik. Een 28mm dwingt je om heel dicht bij je onderwerp te komen, en met dichtbij bedoel ik een halve meter tot een meter afstand. Op die manier je krijg je een groot figuur op de voorgrond en is er nog ruimte voor iets interessants in het midden en de achtergrond. Ik haal ook veel inspiratie uit films zoals bijvoorbeeld "The Good, The Bad and The Ugly" waarin dit soort compositie ook wordt gebruikt. Heel dichtbij komen is trouwens ook een interessante uitdaging.
Kan je ons iets meer vertellen over de serie je die werd ingediend bij BSPF?
De beelden die ik op het festival liet zien, zijn voornamelijk gemaakt in India en Hong Kong. Ik liep de hele tijd rond en reageerde puur op wat er om me heen gebeurde. Als ik een interessant persoon zag, haastte ik me naar hem toe en nam een foto met flits van heel dichtbij.
Ik beoefen al ongeveer 15 jaar yoga en volg de oosterse filosofie. Een van de filosofieën gaat ervan uit dat de wereld een illusie is. Het idee is dat alles wat je ziet en kan aanraken of vasthouden tijdelijk is en uiteindelijk zal verdwijnen in het niets. Dit betekent ook dat alles om ons heen voortdurend verandert en dus niet statisch is. Naast de tijdelijke, fysieke wereld is er ook een permanente wereld, namelijk je ziel, je innerlijke bewustzijn, je wezen. Het referentiepunt waaraan de wereld wordt afgemeten is je. je heeft dat permanente referentiepunt nodig om veranderingen in de externe wereld te identificeren.
Ik gebruik mijn fotografie en dan vooral deze serie om dat idee weer te geven. De vage en bewogen delen in de foto’s geven de immer veranderende wereld weer, het scherpe en onbeweeglijke deel in het beeld is de ziel, het vaste.
Ben je het project begonnen met dit idee in gedachten of is het er geleidelijk aan ingeslopen?
Ik had wel wat ideeën hierover, maar eerst was het toch vooral een intuïtief gevoel. Hoe meer ik van dit soort beelden begon te maken, hoe meer ik de connectie zag tussen de beelden en mijn kijk op de wereld.
Hoe kwam je in contact met het BSPF?
Ik leerde het festival online kennen door rond te kijken in het festivalcircuit. Ik was op zoek naar interessante, liefst Europese festivals. Het niveau van die festivals is hoog en het prestige om eraan deel te nemen is dat ook. Het is vooral fijn dat zo meer mensen je werk te zien krijgen.
Hoe reageerde je toen je vernam dat je de tweede plaats gewonnen had?
Ik was heel blij, ook omdat ik er geen idee van had tot een vriend, die aanwezig was op het festival, mij een video stuurde! Dat was een heerlijk en spannend moment om zoiets te winnen in een hoogstaande competitie als die in Brussel!
.jpeg)
Denk je dat deze prijs een invloed zal hebben op hoe je fotografeert en op je carrière als fotograaf?
Het zal zeker een invloed hebben op mij. Het motiveert mij om verder te gaan op de ingeslagen weg. Straatfotografie is meestal iets dat je op je eentje doet en vaak geraak je niet heel ver in de straatfotografiewedstrijden omdat de competitie zo sterk is.
Welk advies zou je geven aan mensen die net begonnen zijn met straatfotografie of die er graag mee zouden beginnen?
Wat ik mij de laatste tijd meer en meer realiseer is dat je niet ergens naartoe moet gaan om goede foto’s te maken. Kijk rondom jou op de plaats waar je bent en ga daar op zoek naar de magie. Ik ben ervan overtuigd dat je geweldige foto’s kan maken in je eigen achtertuin. Hoe jij naar de wereld kijkt is veel belangrijker dan waar je je bevindt. Je zal misschien wat harder moeten werken, maar je moet vooral openstaan voor de mogelijkheden die je geboden worden en werken met wat je hebt.
Ik denk ook dat het belangrijk is dat je als straatfotograaf vooral naar buiten gaat en foto’s neemt. Probeer verschillende zaken uit, durf te experimenteren en ontdek zo wat jij fijn vindt.
Is die openheid om dingen te zien waar je anders misschien gewoon aan voorbij loopt, de belangrijkste eigenschap waar je als straatfotograaf moet over beschikken denk je?
Ja, dat vind ik wel; de wereld steeds opnieuw bekijken met een frisse blik. Dat is ook wat straatfotografie zo verslavend maak. Terwijl je ermee bezig bent leef je in het moment. Het is een soort van meditatie waarbij je helemaal gefocust bent op een taak; terwijl je dat doet ben je niet bezig met het verleden of de toekomst, alleen met het nu.