Ik heb de laatste tijd in series gewerkt omdat het voor mij een manier is om mijn foto's te begrijpen. Ik bewonder de vaardigheid die nodig is om afzonderlijke beelden te maken die op zichzelf interessant, emotioneel of humoristisch zijn - dat is tenslotte waar we allemaal naar streven - maar ik begin ook te begrijpen hoe foto's nieuwe betekenissen kunnen krijgen, krachtiger kunnen worden of langer kunnen doorwerken in het verhaal van een serie. En ik denk dat verhaal en vertelling altijd belangrijk voor me zijn geweest, want mijn eerste liefde was literatuur en ik zie fotografie nu als een verlengstuk van die liefde. Ik heb tien jaar in de academische wereld literatuur bestudeerd, onderzocht en gedoceerd, dus het is me met de paplepel ingegoten. Daarom gebruik ik de analogie dat de beste afzonderlijke beelden als perfecte zinnen zijn, met hun zorgvuldige taalkeuze en syntactische ordening, maar dat ze op zichzelf niet echt een verhaal kunnen overbrengen. Op dezelfde manier heb ik het gevoel dat de beste fotoseries - waar al die goed gecomponeerde zinnen samenkomen en thematische draden en motieven met elkaar verweven zijn, die meer betekenis bieden dan een enkel woord, een enkele zin of een enkele pagina - vergelijkbare korte verhalen zijn.

Deze korte serie kwam voort uit het bewerkingsproces van mijn In visible light werk, waarbij ik een honderdtal 5 x 7 afdrukken verspreid over mijn muren had hangen. Toen ik de outtakes bekeek, merkte ik dat ik me aangetrokken voelde tot het fotograferen van bepaalde dingen op bepaalde manieren, zoals mensen wier gezicht bedekt was met een of andere bedekking. Veel van deze foto's waren individueel nogal clichématig en boden niet veel meer dan een eerste beetje humor of interesse. Dus dacht ik hier een tijdje over na en speelde wat met deze afdrukken en door ze te groeperen en achter elkaar te zetten. Ik had het gevoel dat ze meer betekenis voor me kregen als ze samen werden gerangschikt.

Ik liet de ruwe set voor de lol zien aan enkele fotovrienden die ik vertrouw en een van hen suggereerde dat dit soort foto's misschien mijn eigen verlangen weerspiegelt om te verdwijnen, om 'heimelijk' te blijven terwijl ik fotografeer te midden van de eb en vloed van de straat - verborgen in het volle zicht. Ik denk dat ze gelijk had en in zekere zin vertegenwoordigen de gedeeltelijk bedekte gezichten de subjectieve ervaring die ten grondslag ligt aan In visible light, die van de verhuizing naar Sydney, en daarmee een gevoel van isolatie en het gevoel dat ik het leven leefde vanachter een soort façade. Ik denk dat dat voor mij doorklinkt als ik kijk naar de set die ik heb samengesteld van StreetFoto San Francisco, maar ik weet niet zeker of het sterk genoeg is en of anderen het op dezelfde manier zien. Dat gezegd hebbende, betwijfel ik of ik bewust op pad ga om deze serie aan te vullen en ik beschouw de foto's nog steeds als onderdeel van het bredere oeuvre dat In visible light is, dus ik weet eigenlijk niet zeker wat ervan terecht zal komen.

Zonder twijfel heb ik fotografisch geluk dat ik in Sydney woon, met ongelooflijk veel licht het hele jaar door. Wanneer het licht goed is, voel ik de drang om foto's te maken. Het stroomt door de straten van de stad tussen de gebouwen door, reflecteert op de grote glazen oppervlakken en creëert gebieden met veel licht en schaduw. Ik voel me aangetrokken tot deze plekken en ben gefascineerd door hoe snel het licht van minuut tot minuut of van week tot week en van seizoen tot seizoen verandert. Door in deze omgeving te fotograferen heb ik kunnen nadenken over mijn perceptie van de wereld om mij heen en ben ik het licht gaan zien als een instrument dat veel onthult.

Als voltijds leraar probeer ik nog steeds zo vaak mogelijk foto's te maken, maar op bewolkte dagen of dagen met weinig licht ben ik vaak bezig met het plannen van lessen, het geven van cijfers en de administratie die bij mijn werk komt kijken. Als ik de kans krijg om in saaie omstandigheden of bij slecht weer te fotograferen, gebruik ik vaak een flitser. Net zoals ik fotografeer in een poging om het felle licht in Sydney te gebruiken om de wereld te transformeren, gebruik ik graag een flitser om het licht te controleren en dingen expressief weer te geven. Een paar jaar geleden verbleef ik langdurig in Berlijn en experimenteerde ik veel met het gebruik van een flitser. Onlangs heb ik die foto's bewerkt tot een serie, waarvan sommige persoonlijk zijn en het gezinsleven weergeven en sommige straatfotografie, die heel anders aanvoelt dan mijn werk in Sydney.

‍

Projecten en series komen op verschillende manieren tot stand en er is geen 'goed' of 'fout' bij het maken ervan. Het spreekt vanzelf dat het proces van bewerken, ordenen, overdenken en consolideren van de foto's die je maakt tot een zinvol project veel tijd in beslag neemt - soms jaren. Mijn advies aan iedereen die een straatfotografieproject onderneemt of overweegt, zou zijn om een stap terug te nemen van je werk en je af te vragen wat de betekenis en het doel van de beelden is. je moet zich afvragen waarom je foto's ertoe doen en voor wie ze ertoe doen. je moet zich afvragen "wat wil ik laten zien in plaats van wat ik de kijker wil vertellen?" Is het een project over het leven in een bepaalde tijd op een bepaalde plaats; is het een project over je en je ervaringen, percepties of manieren van kijken; of is het een project over iets bijzonders zoals een emotie, thema of motief? Wat kan je met jouw beelden zeggen dat andere fotografen niet zelf en authentieker dan je hebben/kunnen zeggen? Waarin wijkt uw idee/project af van degenen die soortgelijke onderwerpen al in grote hoeveelheden fotografisch werk hebben verbeeld? Het zijn moeilijke vragen, maar daarom is het zo moeilijk om een project of serie te maken die de moeite waard is.

Vaak beginnen projecten met een duidelijk idee, maar dit is iets waar ik moeite mee heb en mijn serie In visible light is ontstaan uit het verzamelen van vele duizenden beelden in de afgelopen jaren, die ik vervolgens heb gebruikt om mijn manier van kijken, mijn ervaringen en mijn emotionele reactie op de wereld om mij heen te onderzoeken. Toen ik eenmaal patronen en thema's begon te zien in wat ik aantrok bij het fotograferen, begon ik de beelden te destilleren tot een duidelijker narratieve vorm die in volgorde werd gezet om weer te geven wat ik de kijker wilde laten zien. Dit begon met het bekijken van een ruwe montage van wat ik beschouwde als mijn sterkste beelden en uit te zoeken wat ik er goed aan vond. Soms was dat het onderwerp of het moment, soms de diepte in de compositie, soms de kleuren, vormen of symbolen in het kader, en meestal het spel van licht en schaduw. Deze inzichten heb ik vervolgens gebruikt om een brede montage van een paar honderd beelden opnieuw te bekijken en te proberen verbanden tussen de beelden te vinden. Om dit proces hanteerbaarder te maken, werkte ik met 6X4 afdrukken en spreidde die uit over de vloer of plakte ze aan de muren. Dit maakte visuele vergelijkingen tussen foto's mogelijk en de mogelijkheid om ze snel te verschuiven om te spelen met verschillende combinaties en reeksen. Een paar dingen werden in dit stadium duidelijk - dat ik wilde dat de serie de emotionele ervaringen opriep die ik had bij mijn verhuizing naar Sydney, en dat ik van licht naar donker wilde werken. Na veel experimenteren, vallen en opstaan, frustratie en gissen had ik de serie teruggebracht tot 70 beelden. Vervolgens heb ik opnieuw met kleine afdrukken gewerkt, meer uitsneden gemaakt en ben ik tot een bewerking voor In visible light gekomen. We zullen zien of ik er over een paar maanden nog steeds tevreden over ben.

Ik heb de afgelopen 5 maanden of zo maquettes en boekdummies voor In zichtbaar licht nagemaakt. Ik liet er onlangs een zien op Instagram, zonder er veel bij na te denken, maar was verrast door de reacties die het kreeg. Ik had meer dan 70 berichten die vroegen om een exemplaar te kopen en nog meer die ernaar informeerden. Ik had zelfs interesse van een uitgever, wat een beetje surrealistisch was. Ik zou het werk ooit als boek willen presenteren, maar ik heb geen haast. Hoewel ik verwacht dat de serie nooit echt af zal voelen en er inderdaad ruimte is om er hier en daar foto's aan toe te voegen of uit te verwijderen, heb ik het gevoel dat ik nu het geraamte van het werk in elkaar heb gezet, maar het zal meer tijd vergen om vlees op die botten te zetten, er bloed in te spuiten en er leven in te blazen.

Mijn andere grote straatfotografieproject dat ik vanaf 2014 tot deze week heb gemaakt, toont passagiers die van boord gaan van de Manly ferry bij Circular Quay. Het licht is heel bijzonder op deze locatie, want gedurende bepaalde tijden van het jaar valt er zowel direct als gereflecteerd licht op de terminal en de geleider waardoor pendelaars worden verzameld. Wanneer een veerboot aanmeert, stroomt de ene na de andere golf mensen door de terminal en ik heb geprobeerd de chaos en het grote aantal mensen in deze dagelijkse activiteit te fotograferen. Ik heb net mijn eerste ruwe bewerking afgerond en moet nog iets meer dan 700 beelden verwerken.