Nou, het voelt als de eerste keer! (lacht) Het is inderdaad de eerste keer dat ik de eerste prijs heb gekregen op een internationaal straatfotografiefestival, en een grote ook, want het is de belangrijkste in Europa. Het is natuurlijk een ongelooflijke eer voor mij en ik ben erg blij en opgewonden. Ik moet toegeven dat de prijs totaal onverwacht en een verrassing was, maar wat een mooie! Deze prestatie betekent veel voor me, want ook al zit ik vol twijfels als het om mijn foto's gaat, het zegt me dat ik de juiste richting en het juiste pad in de fotografie volg als mijn werk zo goed wordt erkend.

‍

Ik probeer altijd het beste straatfotografiefestival te vinden en daar zijn verschillende redenen voor. Naast de voor de hand liggende redenen van zichtbaarheid en zelfrespect wanneer je foto's ergens ter wereld aan de muur hangen, waarvan ik niet kan ontkennen dat ze me gelukkig maken, is deelname aan een festival in zekere zin een "kans om te bewerken". Wat ik bedoel is dat je, door je beste beelden naar een festival met een gerenommeerde jury te sturen, door de resultaten van de selectie kunt begrijpen hoe goed je foto's zijn (maar altijd in gedachten houdend dat er naast het rationele oordeel ook persoonlijke smaak is, die altijd van invloed is op de selectie) en, misschien, je werk kritisch kunt herwaarderen. Ten slotte is het voor mij ook een manier om verder te gaan met mijn fotografie en los te komen van mijn favoriete foto's, aangezien ik nooit twee keer dezelfde foto naar hetzelfde festival/dezelfde wedstrijd stuur. Dit zijn dus de belangrijkste redenen waarom ik me heb ingeschreven voor het Brussels Street Photography Festival, plus natuurlijk de ongelooflijke jury die het festival heeft kunnen uitnodigen (en gefeliciteerd daarmee!): dat is altijd het allereerste wat ik controleer wanneer een festival wordt aangekondigd. Nog een laatste ding, eindelijk een Europees festival! We hadden het echt nodig, laten we de straatfotografie ook in het oude continent stimuleren.

Ik zal hier 100% eerlijk zijn, wat me er in eerste instantie toe aanzette deze foto te nemen is de weerkaatsing van het licht van het tablet op de bril van de man. Ik was in New York, dicht bij Time Square, om te fotograferen, en die reflectie trok mijn aandacht en uiteindelijk nam ik bijna 20 foto's van het tafereel. Degene die je ziet is natuurlijk mijn favoriet. Hoe dan ook, ook al wist ik dat de foto een relevant aspect van het moderne leven liet zien, pas nadat ik naar de motivatie van de jury had geluisterd, besefte ik ten volle dat de foto inderdaad goed onze maatschappij zou kunnen weergeven, waar de meesten van ons veel tijd doorbrengen met smartphones en tablets, en vaak andere belangrijke aspecten van ons dagelijks leven negeren. Ik denk dat dit met velen van ons gebeurt, dat iets onze aandacht trekt tijdens het fotograferen en pas nadat we iets meer ontdekken en het "belang" van het beeld beseffen.

‍

Ik beschouw mezelf nog maar aan het begin (hopelijk) van mijn fotografische reis, ik heb nog veel te leren en ik voel me niet "volwassen" genoeg om advies te geven, maar als ik het zou moeten doen, zou ik zeggen: blijf fotograferen, kijk naar mooie beelden, daag jezelf altijd uit en vind een manier om eerlijke kritiek en feedback te krijgen van mensen je die je fotografisch vertrouwt. Het is de beste manier om te groeien en dit is wat ik elke dag probeer te doen. En dit alles is echt verbonden met wat ik beschouw als een keerpunt in mijn fotografische carrière (naast het voor het eerst oppakken van een camera): deel uitmaken van het EyeGoBananas-collectief. Deel uitmaken van een groep vertrouwde mensen stelt mij en de andere leden (die ik als vrienden beschouw) in staat om elke dag over fotografie te praten, om eerlijke feedback over onze foto's te geven en te ontvangen, om te helpen bij het bewerken van ons werk en om advies te geven over elk aspect van fotografie. Het is als een fotografische sportschool, waar we samen groeien, en dit is waarom we het hebben opgericht, het was inderdaad het oorspronkelijke doel ervan.

Ik moet toegeven dat ik nog geen duidelijke plannen heb gemaakt over mijn volgende stappen in de fotografie. Ik denk dat ik gewoon wil blijven doen wat me gelukkig maakt: fotograferen, hopelijk meer dan wat ik in deze laatste periode doe, en misschien een leuk idee bedenken voor een project (wat me de laatste tijd kwelt). Natuurlijk wil ik blijven samenwerken met de andere jongens van EyeGoBananas om samen iets te creëren.

Vergeet niet dat fotografie in de eerste plaats een passie is.

‍