Ik ben een instinctfotograaf, zonder methodologie en zonder plannen: gewoon schieten, schieten en schieten. Ik fotografeer voornamelijk in de plaats waar ik woon, meestal op het eiland Kreta. Ik heb ook verschillende keren Turkije bezocht, maar ook al hou ik van het land, ik kan niet zeggen dat ik erg blij ben met de foto's die ik heb meegebracht.

In het algemeen geloof ik dat straatfotografie overal mogelijk is en dat een goede foto niet afhangt van de plaats of het tijdstip. Natuurlijk biedt Griekenland mij een geweldig licht (of een verschrikkelijke zon, afhankelijk van wat je zoekt) en is het, naar mijn mening, een zeer surrealistisch land.

Vanuit mijn perspectief is een fotoserie een geheel van werken waarin elke foto in verband staat met de rest. Er zijn vele manieren waarop ze aan elkaar gerelateerd kunnen worden en hoe meer manieren, hoe sterker de serie is. Mijn series ontstaan uit mijn foto's en niet andersom. Als ik merk dat ik in mijn computer een geheel van werken heb met gemeenschappelijke betekenissen, een gemeenschappelijke sfeer, enz. dan besluit ik soms om er wat verder aan te werken op zoek naar een nieuwe serie.

Deze serie foto's getiteld "je Always Walk Alone" is "toevallig" ontstaan. Door op mijn pc mijn foto's te observeren ontdekte ik dat sommige ervan gemeenschappelijke elementen bevatten, gemeenschappelijke betekenissen en een gemeenschappelijke sfeer. Ik realiseerde me dat ik sinds 2010, toen ik met fotografie bezig was, ofwel drukke plaatsen probeerde te vermijden, ofwel vaker probeerde het menselijke element erin te isoleren, de eenzaamheid van ieder van ons benadrukkend, zelfs als we ons tussen honderden andere mensen bevinden. Ik had veel fotografische moeilijkheden in dit "project" en ontelbare mislukkingen, maar de paar keer dat het me lukte, raakten de foto's me.

Het winnen van BSPF was een grote verrassing en erkenning voor mij, en de geldprijs was ook belangrijk omdat ik mijn uitrusting kon upgraden.