Als ik naar nieuwe plaatsen reis, probeer ik die op dezelfde manier te benaderen en te fotograferen als ik elders zou doen. Ik wil geen andere fotograaf zijn voor een andere plaats, maar ik neem elke stad die ik bezoek in me op en kijk/voel welke dingen me aantrekken of in mijn ogen opvallen. Waar ik het meest naar op zoek ben zijn stukjes leven, ongeacht de plaats. Hoe meer culturen en mensen ik meemaak, hoe meer leven ik zie, wat me denk ik heeft geholpen om dingen op te merken die ik vroeger niet zou hebben opgemerkt. je Laat je niet langer verblinden door cultuurschok en visuele verschillen en zie de mensen voor wie ze zijn, wat eigenlijk niet veel anders is, waar dan ook.

Wat de evolutie betreft, heb ik gemerkt dat er meer aandacht is voor complexiteit, of het nu gaat om lagen, karakter, emotie, kleur, compositie of iets anders dat iets kan toevoegen aan een foto. Eenvoudige of close-up foto's interesseren me minder dan vroeger. Tegelijkertijd raak ik steeds meer afgeschrikt door rommel, ik hou van schone foto's die esthetisch verantwoord zijn, en met enige diepte en interesse in de kern. Het documenteren van leven, plaats en tijd is ook een steeds belangrijker aspect geworden, want ik wil mijn reizen en mogelijkheden niet te kort doen, terwijl dit volgens mij de grootste en meest unieke kracht van fotografie is. Dit alles in evenwicht brengen is de uitdaging en hopelijk gaat mijn fotografische evolutie ten minste in de goede richting.

Ja, normaal reizen is erg leuk, maar mijn huidige reizen zijn niet zo leuk als mensen denken. Ik doe geen toeristische dingen of relax onderweg tijdens mijn 100 steden project, omdat ik al mijn aandacht moet richten op mijn project, fotografie en blog. Het is non-stop werken en weinig slapen, gemiddeld 20 km per dag lopen en nog eens 40+ uur per week achter de computer. Er is dus niet veel tijd voor plezier, maar plezier is niet waarom ik dit begonnen ben. Hopelijk is het uiteindelijk allemaal de moeite waard.

Reizen in het algemeen is echter ook nooit een perfect paradijs. Ik leef uit een rugzak en moest alles achterlaten en opofferen, dus het kan stressvol en vermoeiend zijn. Meer mentaal dan fysiek voor mij. De hele dag lopen is zelden een probleem omdat ik zo geobsedeerd ben door fotografie, maar 's nachts, of wanneer dan ook buiten de fotografie, is het mentale aspect soms erg lastig. Proberen dat allemaal te blokkeren en me te blijven concentreren op mijn doelen is wat me op de been houdt. Hoe minder ik denk aan het slechte, de twijfels of de stress en hoe meer ik denk aan wat ik wil en waarvoor ik werk, hoe beter en minder mentaal uitgeput ik ben. De opwinding om de volgende stad te verkennen en te fotograferen helpt ook enorm.

‍

Ik heb er eigenlijk net nog een toegevoegd, en ben klaar met #60 in Seoul, Zuid-Korea. Wat tips betreft: neem goede schoenen/sandalen en veel batterijen mee. Een extra oplader is ook handig. Maar neem daarna zo weinig mogelijk mee. Licht reizen, vooral als fotograaf, maakt alles veel gemakkelijker.

De locatie is belangrijk. je wil niet ver weg zijn van alle plaatsen waar je naartoe wil om te fotograferen. Het lijkt misschien geen groot probleem wanneer je de plaats boekt, maar wanneer je'er eenmaal is, kan het je ervaring echt schaden en te veel tijd verspillen. Ik heb er een hekel aan om tijd te verliezen met vervoer, dus probeer ik altijd in het hart van de stad te zitten, dicht bij de plaatsen waar ik heen wil. In grotere steden is het ook belangrijk om naast een metrostation te zitten. De deur uitlopen en beginnen met fotograferen is het beste gevoel. Gedoe en verspilde uren aan vervoer zijn dat niet.

En kijk natuurlijk ook eens op mijn blog ShooterFiles.com. Hopelijk kan het helpen om een idee te geven van verschillende steden voor fotografie, om uit te zoeken wat het meest aantrekkelijk lijkt voor je, en dan je een voorsprong te geven op plaatsen in de stad om te gaan fotograferen, onder andere. Misschien kan het zelfs wat extra inspiratie bieden om je ertoe te bewegen je camera te pakken en ook die vlucht te nemen. Daarom ben ik ermee begonnen.

Nou, ik zal veel tijd besteden aan het samenstellen, want het geplande thema voor het boek is veel complexer dan het fotograferen van 100 steden. Daar wil ik nu nog niet eens aan denken, maar het zal wel even duren. Ik denk dat ik aan het eind ook nog een paar meer dan 100 steden wil fotograferen, maar we zullen zien. Verder hangt het af van hoe het met mijn andere doelen gaat. Ik wil in de toekomst werken aan meer specifieke en gecentraliseerde langetermijnprojecten, met een sterkere documentaire focus. Ik heb een paar ideeën, maar veel hangt af van waar ik over een paar jaar sta. In leven, werk, doelen en locatie. Ik zal niet non-stop reizen zoals nu, maar ik betwijfel of ik ooit zal stoppen met reizen.

Ja, we zijn snel goede vrienden geworden en delen een liefde voor kleurenfotografie die goed samenwerkt, terwijl we toch heel verschillende stijlen hebben. Dit helpt ons een nog bredere kijk en ervaring te bieden aan onze fotografie studenten, terwijl het een verbonden visie blijft die in staat is de meeste hulp te geven waar nodig en gewenst door elke student.

We streven er ook naar de volledige reis- en stadservaring te integreren in de fotografie-lessen om onze workshops nog meer waarde te geven. Het reizen, onderzoeken, verkennen en fotograferen van zoveel steden op mijn manier geeft me een voordeel om dit te kunnen doen. En Dmitry is zelf ook een reiziger, dus de samenwerking was logisch en heeft goed uitgepakt. Onze volgende gezamenlijke workshop is eind september in Boedapest, een van mijn favoriete steden ter wereld, dus daar kijken we erg naar uit.

Wat het London Street Photography Festival betreft, dat is iets wat Dmitry heeft opgezet en ik ben vereerd dat ik als jurylid mag optreden. Het wordt een geweldig festival met veel getalenteerde fotografen, dus het wordt een leuke tijd. Londen in augustus is er ook perfect voor.